Χτες βλέποντας το χαζοκούτι έπεσα πάνω στην εκπομπή του κυρίου Τρυανταφυλλόπουλου.
Το πρόσωπο με αφήνει παγερά αδιάφορη.Αν όμως ,όλα όσα είπε ήταν αληθινά..ε τότε είμαστε για κλάμματα.
Η εκπομπή μου ξύπνησε μνήμες δυσάρεστες.Μου θύμησε την εποχή, που κι εγώ ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους είχα συγκλονιστεί από την ιστορία του Παναγιωτάκη.
Ημουν βλέπετε τότε και νέα μητέρα και οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες.
Εξαιτίας αυτού , έκανα και ασφάλεια ζωής στο παιδί μου και μέχρι να πεθάνω θα την πληρώνω ,γιατί τόσο πολύ τρέμω με το γεγονός , ότι είμαστε ανήμποροι μπροστά στα συμφέροντά τους.
Η ιστορία του παιδιού με συγκλόνισε τόσο ,που όταν πολύ λίγες μέρες αργότερα ένα άλλο παιδάκι από τον Βόλο με την ίδια ακριβώς πάθηση έδινε τον δικό του αγώνα για να μαζέψει χρήματα για το Memorial ,κάπου 90,000,000 τότε κι αυτό επειδή το ΙΚΑ πάλι δεν τα έδινε,άσχετα αν στο τέλος το έκανε γιατί ο θάνατος του Παναγιώτη τους ανάγκασε , ασχολήθηκα αρκετά με τον Νικολάκη από το Βόλο, μαζεύοντας χρήματα από γνωστούς και φίλους και επικοινωνόντας με την γιαγιά του από καιρό σε καιρό...
Θα φτάσω όμως στο δια ταύτα...Ο Νίκος και πήγε στο εξωτερικό και για 3 χρόνια τουλάχιστον ζούσε και βασίλευε μέχρι που έχασα και έχασαν τα ίχνη μου...
Ημουν και είμαι πολύ χαρούμενη για εκείνο το γεγονός ,ο θάνατος όμως του Παναγιωτάκη τότε ,και εκείνη η τραγική εικόνα της κουβέρτας, μου έκλεψαν για πάντα κάτι από την ψυχή μου ,κάτι από την ελπίδα μου ,κάτι από την αγνότητά μου...Ανασκουμπώθηκα ...μαζεύτηκα και άρχισα αλλιώς να βλέπω και να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα...
Από τότε ,δεν ψηφίζω πια...δεν έχω πολιτική άποψη ή δε Εθνική δεν υπάρχει πια στις συναλλαγές μου ,(ούτε το επίδομα του Οαεδ παίρνω ,αφού ζητούν λογαριασμό της Εθνικής.)
Κι ήταν τότε που μέσα μου άρχισε να δημιουργείτε η άποψη , ότι άλλο παιδί δεν θα έκανα ,άλλο δούλο για την Ελλάδα δεν θα έφερνα στον κόσμο ..Δεν ξέρω κάποιοι μπορεί να διαφωνούν...Θα μου πείτε ε και....Εγώ έτσι μπόρεσα να αντιδράσω ,αν αυτό είναι αντίδραση.
Χτες πάλι ....η πληγή άνοιξε, γιατί πληγή ήταν και δεν το γνώριζα, όταν άκουγα και έβλεπα όλα εκείνα τα αίσχη ,ανατρίχιασα και σιχάθηκα...Και αναρωτήθηκα...καλά ρε παιδί μου ,πόσο κοιμισμένοι είμαστε ,πόσο απαθείς ,πόσο βολεμένοι...
100,000,000 δραχμές ,δραχμή και ψυχή , που είμασταν τότε τόσοι άνθρωποι , να κατέβουμε στο πεζοδρόμιο και να τους πάρει ο διάολος την μάνα....
Ενα παιδί ,μας κοιτούσε στα μάτια και δεν είχαμε ούτε την αξιοπρέπεια να χαμηλώσουμε το βλέμμα...παρά καθόμασταν αποχαυνωμένοι και παρακολουθούσαμε τα τεκτενόμενα.
Ντράπηκα ...για τον εαυτό μου.
Για τον Παναγιωτάκη λοιπόν θα γράψω το επόμενο τραγούδι ,γιατί κάθε φορά που το ακούω τον φέρνω στην θύμησή μου και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα ,όχι πια για τον χαμό του ...αλλά για την ντροπή μου ,που ως άνθρωπος δεν έκανα τίποτα για να αντιδράσω στην αδικία...και μαζί με αυτό να γράψω και μια συγνώμη...Ξέρω πια πως είναι αργά...
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν
δέντρα που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα
ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει
Το πιο μακρύ ταξίδι μου
εσύ η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας
