Εχω χρόνια να μπω στον ηλεκτρικο κι αυτό γιατι κυκλοφορώ συνέχεια με το αμαξι. Προχθες ομως χρειάστηκε να τον χρησιμοποιήσω!
Ηταν βράδυ,πήρα τον τελευταιο συρμό. Γυριζα σπιτι απο το κέντρο . Είχε αρκετο κόσμο πράγμα που μου έκανε εντυπωση.
Γνωστό (σε όσους έχουν πάει καπου με τρένο) οι τύποι που μπαίνουν και με δυνατη φωνη ζητιανεύουν ή πουλάνε χαρτομάντιλα, αναπτηρες και αλλα αντικείμενα.
Έτσι βρέθηκε κι ενας νεαρός στην άλλη ακρη του βαγονιού.
Έλεγε, έλεγε,ελεγε αλλα δεν ακουγόταν τιποτα! Μόνο κάποια στιγμη πλησιάζοντας προς το μερος μου φώναζε αν θέλουμε για να τον πιστέψουμε να δούμε τα χαρτιά του.
Δεν γύρισα ούτε να τον κοιτάξω. Σκέφτηκα οτι είναι άλλος ένας που κοροϊδεύει, που λέει ψέματα.
Φτάσαμε στην Αττική και κατεβήκαμε μαζί. Βγήκε σχεδόν τρέχοντας, μουρμουρίζοντας την λέξη " σιχάθηκα".
Τότε μόνο γύρισα και τον κοίταξα!!!! Δάκρυα έτρεχαν απο τα μάτια του.
Δάκρυα απο αυτά που κυλάνε και δεν τα ελέγχουμε, που θολώνουν το βλέμμα μας!!
Κοκάλωσα! Έτρεξα πίσω του με την σκέψη οτι έκανα λάθος κι οτι ο άνθρωπος αυτός ίσως είχε πραγματική ανάγκη τα 20,30,50 λεπτά που θα του δίναμε.
Σάν φλας πέρασε η ιδέα να του δώσω αρκετα χρήματα. Όμως ο νεαρός χάθηκε στο πλήθος.
Στεναχωρήθηκα πάρα πολυ!!
Συγνώμη φίλε!! Χίλια συγνώμη!!!!!! Εύχομαι ειλικρινά να πάνε όλα καλά με την υγεία σου!!!
