Εφτασα λαχανιασμενη απο τις σκαλες. Χτυπησα το κουδουνι. Μου ανοιξαν. Μου ειπαν να περιμενω και καθισα σε μια καρεκλα.
Ενιωθα την καρδια μου να χτυπαει τοσο δυνατα. Νομιζα οτι θα σπασει. Κοιταξα γυρω μου για να χαλαρωσω. Η ιδια εικονα καθε μερα, τα ιδια συναισθηματα.
Ζωγραφιες μικρων παιδιων στους τοιχους, πολυθρονες παντου και μια πορτα στο βαθος του διαδρομου.
Η ματια μου σταματησε στην πορτα. Διπλη σε μπεζ χρωμα με δυο θωλα τζαμακια στο πανω μερος. Κολλησα να την κοιταω! Τα ματια μου βουρκωσαν. Με μια γρηγορη κινηση τα καθαρισα με τα χερια μου παρολο που ετρεμαν.
Μετα απο δεκα λεπτα περιπου με φωναζουν!!
Σηκωνομαι, προχωραω βιαστικα, σταματαω λιγο πριν μπω. «Ηρθε η ωρα» σκεφτομαι «Πρεπει να φανω δυνατη!!» Παιρνω βαθυα ανασα. Βαζω το καλυτερο χαμογελο μου και μπαινω.
Υπαρχουν στην σειρα 8 κρεβατια. Σταματαω στο πρωτο. Ειναι εκει, χλωμος, αδυνατος , γεματος σωληνακια.
Κοιταζω με αγωνια να δω αν ειναι ξυπνιος ή σε καταστολη. Τα ματια του ειναι κλειστα. Κοιμαται...
Στο μυαλο μου ερχεται η προηγουμενη μερα. Του μιλουσα και του ελεγα τα νεα της ημερας κι εκεινος με κοιταζε με τα θλιμμενα ματακια του, χωρις να μπορει να μου μιλησει ουτε να κουνηθει. Κι οταν ηρθε η στιγμη να φυγω καταλαβα την θλιψη του.
Με σταθερη, δυνατη φωνη και παντα με χαμογελο του ειπα οτι αυριο παλι εκει θα ημουν... Και ηρθα αλλα δεν θα ειμαι διπλα του οταν ξυπνησει!!!
Θελω τοσα πολλα να του πω. Ποτε δεν του εδειξα πραγματικα τι νιωθω για εκεινον. Γιατι δεν του μιλησα χθες που ηταν ξυπνιος; Κι αν αυριο ειναι αργα;; Τρελες βασανιστικες σκεψεις ερχονται στο μυαλο μου.
Τον κοιταζω, του πιανω το χερι και το χαιδευω. Σκυβω και του ψυθιριζω « μπαμπα σε αγαπω πολυ! Μην φυγεις τωρα. Σε χρειαζομαι. Ακους;;; Το ξερω οτι με ακους. Σε αγαπω!»
Η ιστορια ειναι αληθινη. Οσοι με γνωριζουν το ξερουν.
Τα συναισθηματα ηταν μεγαλα εκεινη την περιοδο που βιωνα τον γολγοθα με την υγεια του μπαμπα μου. (Ευτυχως ειναι καλα τωρα!)
Παρολο που εχει περασει ο καιρος ακομα δεν εχω την δυναμη να εκφρασω το πως ενιωθα τοτε.
Το μονο που μπορω να πω ειναι οτι ηταν η χειροτερες στιγμες της ζωης μου και οτι παραλληλα καταλαβα πολλα για την ζωη, τον θανατο, την αγαπη και την οικογενεια...
Η φωτογραφια ειναι απο την εντατικη που νοσηλευοταν...
