H καταραμένη ημέρα των ερωτευμένων...

14/02/2000. Ημέρα των ερωτευμένων, κι εγώ ήμουν ερωτευμένη. Με τον Πέτρο, ψηλός, μελαχρινός, με πράσινα μάτια, με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Μετρούσαμε μόνο 1 μιση μήνα σχέσης, και τα πηγαίναμε πολύ καλά. Γλυκός, τρυφερός, όμορφος… εκείνος 27 κι εγώ 21. Εκείνη την ημέρα είχε κανονίσει έκπληξη, είχε κανονίσει τραπέζι σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο, με σαμπάνια και καλό φαγητό.
Καθώς ετοιμαζόμουν, η μητέρα μου πρόσεξε πως δεν είχα πολύ διάθεση.
-Τί έχεις; Είσαι καλά;
- Οχι, όχι πολύ…
- Θα βγεις;
- Ναι, με τον Πέτρο, έχει κανονίσει να βγούμε.
- Και γιατί δεν είσαι καλά; Έγινε κάτι;
- Όχι τίποτα. Απλά νιώθω ένα πλάκωμα, δεν έχω διάθεση… Η αλήθεια είναι πως δεν έχω όρεξη να βγω σήμερα…

Ετοιμάζομαι, και φεύγω από το σπίτι. Βρισκόμαστε κάπου στον Χολαργό, με βλέπει, με φιλάει και μου δίνει το δωράκι μου… Μου λέει, πάμε τώρα. Μπαίνουμε σε ένα ταξί και του δίνει οδηγίες για το που θα μας πάει. Μέσα στο ταξί είχαμε μία διαφωνία, σχετικά με την εμμονή μου να φύγω από Αθήνα και να πάω να δουλέψω στην επαρχία.
Κατεβαίνουμε από το ταξί. Η διαφωνία έγινε τσακωμός. Προσπαθούσα να του εξηγήσω, πως δεν είναι κάτι που θα γίνει σίγουρα, αλλά απλά κάτι που ονειρεύομαι. Και εκείνη τί στιγμή μου λέει, «με εμάς τί θα γίνει;» «Θα δούμε ρε Πέτρο, όταν θα έρθει η ώρα θα δούμε, εξάλλου είμαστε πολύ λίγο μαζί για να βλέπουμε τόσο μακριά». Και παίρνω την απάντηση: «Εγω βλέπω ήδη μακριά, σε γουστάρω πολύ, και θέλω να προχωρήσουμε πιο σοβαρα». Έβαλα τα γέλια… και έγινε έξαλλος. Προσπάθησα να τον καθησυχάσω, να του εξηγήσω πως είμαι πολύ μικρή για κάτι τέτοιο, και πως βλέπουμε πως θα κυλήσει το όλο θέμα. Είχαμε σταματήσει στο πεζοδρόμιο, και μιλούσαμε-τσακωνόμασταν. Με τα πολλά, καταφέρνω να τον ησυχάσω, και ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο για να τον φτάσω (1,95) και να τον φιλήσω. Τον φιλάω, και ξαφνικά ακούω έναν δυνατό ήχο, και τον χάνω από μπροστά μου. Δεν κατάλαβα τί έγινε. Τον έψαχνα για κλάσματα του δευτερολέπτου, κοιτάω αριστερά μου, και βλέπω ένα αυτοκίνητο να τον έχει παρασύρει με ταχύτητα. Ακούω τα φρένα, και βλέπω το κορμί του να προσγειώνεται με δύναμη στην άσφαλτο. Δεν κουνήθηκε. Τρόμαξα. Δεν μπόρεσα να μιλήσω, μόνο να ουρλιάξω! Δεν ξέρω για πόση ώρα ούρλιαζα, δεν ήξερα πού είμαι, τί κάνω εκεί, γιατί έγινε όλο αυτό. Βγήκαν άνθρωποι από τα μπαλκόνια, και τρέχω προς το μέρος του. Φωνάζω «ένα ασθενοφόρο γρήγορα!!». Ήταν μπρούμυτα, δεν έβλεπα το πρόσωπο του, τον πιάνω από το κεφάλι και νιώθω κάτι ζεστό και υγρό να τρέχει στα χέρια μου. Αίμα. Μη λυποθυμήσεις τώρα, σκέφτηκα, όχι τώρα!!! Δεν έκλαψα, έπρεπε να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Φώναζα «ασθενοφόρο σας παρακαλώ γρήγορα!!!» Ο Πέτρος ακίνητος στην ασφαλτο, «Πέτρο, μίλα μου μωρό μου, σε παρακαλω, Πέτρο μίλα μου, σε παρακαλώ!». Αλλά εκείνος ήταν εκεί ακίνητος, χωρίς αισθήσεις. Εκεί για πρώτη φορά αντιληφθηκα πως είναι κι άλλο ένα άτομο εκεί τριγύρω. Ήταν η οδηγός… κατεβηκε από το αυτοκίνητο, και με ρωτούσε τί έγινε… αλλά δεν την άκουγα. Μου είπε να τον μεταφέρουμε στο αυτοκίνητο και να τον πάμε στο νοσοκομείο. Κοίταξα και είδα πως το πόδι του ήταν σπασμένο. Επέμενε να τον μεταφέρουμε. Έχασα την ψυχραιμία μου, «Αν τον ακουμπήσεις θα σε θάψω ζωντανή εδώ πέρα!!!» Αμέσως φάνηκε το ασθενοφόρο, οι άνθρωποι, εκπαιδευμένοι για τέτοιες καταστάσεις, τον μετέφεραν μέσα στο ασθενοφόρο, μου λένε είστε μαζί του; Λέω ναι. Ελάτε κι εσείς. Μπαίνω στο ασθενοφόρο, σαν ρομπότ, τα πόδια μου με πηγαίνανε, δεν είχα αίσθηση του τί κάνω, που πάω… κάθησα. Μου λέει ο τραυματιοφορέας… «Κοπέλα μου, είσαι καλά; Μη λυποθυμήσεις…» «Όχι καλά είμαι» του απαντάω. Μου λέει, «αυτά εδώ είναι το πορτοφόλι του, και το ρολόι του και στα δίνω. Θα το θυμάσαι πως στα δίνω;»
«Ναι».
Άκουγα τη σειρήνα του ασθενοφόρου σαν να ήταν από χιλιόμετρα μακριά, δεν ήξερα καν που πηγαίναμε, απλά ήθελα να φτάσουμε γρήγορα, όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Επιτέλους φτάσαμε, κατεβαίνουμε, κοιτάω γύρω μου, δεν ήξερα που είμαι. Πώς να ειδοποιήσω; Πρέπει να μάθω που είμαι! Ο Πέτρος χάθηκε μέσα στα εξωτερικά, και δεν με άφησαν να μπω. Βρήκα μία γυναίκα, και την ρωτάω. «Πού είμαι;;» Γέλασε. Επαναλαμβάνω πιό δυνατά, και πιό απεγνωσμένα. «ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ!!;;» Το γέλιο έσβησε από το πρόσωπο της, «Εισαι στον Ευαγγελισμό» μου είπε. Πήρα τους δικούς μου, και αμέσως έδωσα τηλέφωνο σε μια νοσοκόμα να ειδοποιήσει τους γονείς του Πέτρου, εγώ δεν άντεχα να το κάνω. Ήρθαν όλοι τρέχοντας, τους γνώρισα από τις φωτογραφίες που είχα δει σπίτι του, γιατί δεν τους είχα συναντήσει ποτέ. Με ρώτησαν τί έγινε, και τους εξήγησα. Ο τραυματιοφορέας που ήταν δίπλα μου, είπε πως είχα Άγιο. Ο Πέτρος μπήκε εντατική, και έκατσε σε κώμα κάπου 2.5 μήνες. Και άλλους 6-7 στο ΚΑΤ για σωματική αποκατάσταση, η οποία ποτέ δεν ήρθε πλήρως. Όλους αυτούς τους μήνες ήμουν δίπλα του, παρόλο που δεν με γνώριζε, δεν ήξερε καν ποιά είμαι. Ήμουν δίπλα του, κοιμόμουν στις καρέκλες, αλλάζαμε βάρδιες με την αδερφή του. Δυστυχώς, ποτέ δεν έγινε εντελώς καλά…

Γιατί μας το κάνεις αυτό βραδιάτικα βρε Ιωάννα;;;

εμπειρία μου είναι, συγνώμη αν σε τάραξα...

πω πω Ιωαννακι μου!!
Μου το ειχες αναφερει το περιστατικο αλλα οχι με τοσες λεπτομερειες.
Τρομερη η εικονα που περιγραφεις....

Καλά έχω ανατριχιάσει ολόκληρη!Τρομερό πράγμα αυτό που σου συνέβει!Έχετε ακάμα επαφές?

Κάτι είχα καταλάβει πριν λίγο καιρό ………… λυπάμαι ειλικρινά για ότι σου συνέβη Ιωάννα (μου )

nadriede έγραψε:

Καλά έχω ανατριχιάσει ολόκληρη!Τρομερό πράγμα αυτό που σου συνέβει!Έχετε ακάμα επαφές?

oχι, από την αδερφή του μαθαίνω τί κάνει

Να ρωτησω σε τι κατασταση ειναι τωρα;;

Τώρα, περπατάει σαν γέρος, γέρνει λίγο από τα αριστερά, γιατί είχε μια μικρή παράλυση, χάνει τα λόγια του, μερικές φορές ξεχνάει, όταν σου μιλάει έχει ένα απλανές βλέμμα...

αναγνωριζει ομως τους δικους του;;
εσενα ας πουμε σε γνωριζει;;

Γιατί δεν έχεις εσύ επαφέςΔεν θες να τον δεις σε αυτή την καάασταση?Πολύ κρίμα πάντως,σαν να είχες προαίσθηση εκείνη την ημέρα!

Ναι, στεναχωριέμαι να τον βλέπω έτσι, γιατί θυμάμαι πόσο όμορφος και δυνατός ήταν, και δεν είναι καθόλου έτσι. Όταν τον βλέπω θυμάμαι και το ατύχημα και γενικά ήθελα να ξεφύγω απ'όλο αυτό.

καταλαβαινει; Δεν μου ειπες!!

Ναι, καταλαβαίνει μια χαρά, απλά τρώει σκαλώματα, μπορεί να του κλείσεις ραντεβού μαζί του και να το ξεχάσει, ή να σου πει κάτι εντελώς άκυρο, ξέρεις τέτοια πράγματα..

κριμα ρε γμτ!!

halla έγραψε:

«Εγω βλέπω ήδη μακριά, σε γουστάρω πολύ, και θέλω να προχωρήσουμε πιο σοβαρα».

Aυτό είναι που λένε, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει...

Κι όμως:
Να ζεις την κάθε μέρα σαν να 'ναι η τελευταία σου και να σχεδιάζεις το μέλλον σαν να 'ναι αιώνιο. Αυτό δεν είναι η ζωή;

Ναι, αλοίμονο αν δεν κάναμε όνειρα με το φόβο πως θα μας συμβεί κάτι άσχημο...

halla έγραψε:

εμπειρία μου είναι, συγνώμη αν σε τάραξα...

Το ήξερα πως είναι η εμεπιρία σου.... μου το έχεις πει ... απλά... μου ξανάρθε χθες στο μυαλό, και με... ταρακούνησε λίγο....

Όλα μέσα στη ζωή είναι

halla έγραψε:

halla έγραψε:

«Εγω βλέπω ήδη μακριά, σε γουστάρω πολύ, και θέλω να προχωρήσουμε πιο σοβαρα».

Aυτό είναι που λένε, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει...

Αυτό θα έλεγα. Δεν κάνεις σχέδια γιατί κάτι μπορεί να πάει στραβά...
Πω πω ανατρίχιασα.

halla έγραψε:

Όλα μέσα στη ζωή είναι

Σίγουρα ! αλλά ‘γώ θα σταθώ στο διαδίκτυο , είμαι μόλις ένα χρόνο και κάτι μέσα και έχω χαρεί αλλά και λυπηθεί πολλές φορές ,μέσα απ’ αυτό έμαθα για γεννητούρια , για δύσκολες καταστάσεις υγείας και άλλα …..τελικά είναι καλό να μοιράζεται κανείς τις χαρές και της λύπες του με άλλα άτομα (ίσως να είναι άσχετο με το θέμα αλλά αυτό μου βγείκε.σόρρυ!)

δεν πειράζει βρε εξιβάκο (μου), εχεις δίκιο, πολλές καταστάσεις μπορεί να ζήσει κάποιος μέσα από το διαδίκτυο, όπως και να γνωρίσει και κάποιους ανθρώπους παραπάνω. Εγώ ας πούμε θα βαριόμουν να κάτσω να διηγηθώ αυτή την ιστορία τόσο αναλυτικά, μου βγήκε καλύτερα στο γράψιμο... έτσι πιστεύω λειτουργούν πολλοί άνθρωποι μέσα στο net...

Κριμα για το παλικαρι που η ζωη του πηρε τοσο στραβο δρομο τοσο νωρις .
Την ιστορια αυτη την ξερω απο καιρο ,απο την Halla. Ομως παρ`ολα αυτα διαβαζοντας την, μου ξαναρθε στο μυαλο ολο το σκηνικο εκεινης τη βραδιας ,οπως τοτε που μου τα περιεγραφες Ιωαννα, σαν να ημουν εκει.
Το οτι το κατεθεσες και ως γραπτο κειμενο ,δειχνει ποσο πολυ σε εχει συγκλονισει. Και με το δικιο σου.
Μερικες φορες η μοιρα παιζει περιεργα παιχνιδια.