Πέρασαν τόσα πολλά χρόνια, και όμως… το όνειρο δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει…
Το όνειρο που για διάφορους λόγους, έμενε απραγματοποίητο…Να κάνουμε επιτέλους και εμείς, μια φορά, μετά από πολλά χρόνια, Χριστούγεννα στο χωριό.
Και να που φέτος, λες και ο Αη Βασίλης, ήθελε να μας ευχαριστήσει που περιμέναμε υπομονετικά, μας έκανε το πιο όμορφο δώρο που θα μπορούσε…
Το όνειρο έγινε πραγματικότητα…
Δεν το πιστεύαμε, όμως, όταν στις 7 το πρωί ακούσαμε το κουδούνισμα της πόρτας, και μετά από λίγο τις πρώτες παιδικές φωνές να τραγουδάνε τα κάλαντα, το καταλάβαμε πως ήταν αλήθεια…
Το σπίτι γέμισε από παιδικές τραγουδιστές φωνούλες. Ήμασταν πλέον στο χωριό… Είχε γίνει αλήθεια το όνειρο…
Τόσα χρόνια στη «πόλη», είχαμε ξεχάσει πως είναι να σου λένε τα κάλαντα οι παιδικές φωνούλες … Και φέτος, αποζημιωθήκαμε για όλα τα χρόνια που περιμέναμε…
Μέσα στο σπίτι οι μυρωδιές από τα γλυκά (κυρίως οι κουραμπιέδες) μας είχαν πάρει την μύτη… Κάθε τόσο, ερχόταν και κάποιος στο σπίτι φέρνοντάς μας κάτι, για το καλωσόρισμα…
Είπαμε, στο χωριό, είναι αλλιώς τα πράγματα, είναι πιο αληθινά, πιο ανθρώπινα…
Βγαίνεις από το σπίτι σου, και σου λέει καλημέρα, όποιος και αν σε δει, ακόμα και αν δεν σε ξέρει, ακόμα και αν σε βλέπει για πρώτη φορά… Σου χαμογελάνε όλοι… Μικροί και μεγάλοι…
Βέβαια, αυτό έχει και τα άσχημα του, αλλά.. δεν βαριέσαι… καλύτερα να ζεις με ανθρώπους που σου μιλάνε, παρά μέσα στην «απομόνωση» των μεγαλουπόλεων.
Σιγά-σιγά , πέρασαν τα Χριστούγεννα, και πλησίαζε η παραμονή της Πρωτοχρονιάς… Και φυσικά… τι έπρεπε να έχουμε έτοιμο
για το βράδυ της Πρωτοχρονιάς; Την βασιλόπιτα…
Αφού ψωνίσαμε ότι χρειαζόταν, ξεκίνησε η μάνα μου να την ετοιμάζει… Και το βράδυ, με το που άλλαξε ο χρόνος και ανταλλάξαμε τις συνηθισμένες ευχές, ήρθε η ώρα της πιο γλυκιάς βασιλόπιτας
που έφαγα ποτέ μου… Υπέροχη, γλυκύτατη, νοστιμότατη, και με το φλουρί να είναι στο δικό μου κομμάτι.
Μακάρι κάθε φορά, να είναι έτσι οι γιορτές μας…
Καλή χρονιά να έχουμε όλοι μας, και μακάρι όλοι, να βρείτε το «χωριό σας»!
