Αρθρο στη σημερινή LIFO

Επισκέπτης

Μέσα από τα δακρυγόνα

[size=9]Από τον Θεοδόση Μίχο
Δεν μπορώ να σκεφτώ ψύχραιμα, πόσω μάλλον να γράψω. Οπότε, καταρχάς, ας καταγράψω.
Αυτό που έζησα στην πορεία της Κυριακής. Είδα λοιπόν γύρω στους 5 χιλιάδες ανθρώπους.
Ανάμεσά τους ήμουνα εγώ (ένας άνθρωπος που γράφει για μουσική και δουλεύει σε lifestyle
περιοδικά), η αδερφή μου (ιδιωτική υπάλληλος), μία φίλη μου δικηγόρος (φαντάζομαι όχι
η μόνη του κλάδου), ένας φίλος μου γιατρός (σίγουρα όχι ο μόνος του κλάδου), άνεργοι,
φοιτητές, συνταξιούχοι, όλοι. Όλοι! Φυσικά και το black block. Μόνο που υπήρχε μία ει-
δοποιός διαφορά. Η ένταση, τα επεισόδια, τα μπουκάλια, οι πέτρες, οτιδήποτε που εκ-
σφενδονιζόταν κατά των «αστακών» δεν έφευγε από τα χέρια 50-100 «γνωστών-αγνώστων».
Έλεος πια με αυτή την καραμέλα των ηλιθίων. Όλος ο κόσμος έβραζε. Ψέματα. Είχε προ
πολλού ξεπεράσει το σημείο βρασμού του. Σύμφωνοι, όταν έβλεπα τις πολυκατοικίες να
καίγονται, πράγματι σκεφτόμουν «κρίμα», ναι, στενοχωριόμουν (όχι όμως για τις τράπεζες,
sorry κιόλας). Αλλά αμέσως μετά καταλάβαινα ότι κάπως έτσι επιβεβαιώνεται το γνωμικό
που θέλει όσους σπέρνουν ανέμους να θερίζουν θύελλες. Τέλος πάντων… Αφού λοιπόν κα-
ταλαβαίνουμε όλοι ότι δεν θα φτάναμε με τίποτα στη ΓΑΔΑ, αρχίζει η κάθοδος της πορείας
πίσω, προς το Μουσείο. Οι σκληροπυρηνικοί είχαν ήδη (ξε)φύγει προς τα Εξάρχεια, είχαμε
μείνει ένα χαλαρό πλήθος που προχωρούσε προσπαθώντας να πάρει ανάσες από τα χημικά.
Ξαφνικά, μία διμοιρία βγαίνει στην Αλεξάνδρας από ένα στενό, τρέχοντας κατά πάνω μας.
Ήμασταν δεν ήμασταν ένα άτυπο χαλαρό γκρουπ των 50 ανθρώπων. Τρέχουμε αμέσως προς
τα πίσω για να γλιτώσουμε. Και στο αμέσως προηγούμενο στενό βλέπουμε άλλη μία διμοιρία
να τρέχει προς το μέρος μας. Κοινώς, ήταν συντονισμένη κίνηση για να μας «λοκάρουν».
Τρώω την πρώτη κλοτσιά στην πλάτη. Δίπλα μου η μικρή μου αδερφή. Την αρπάζω από το
χέρι, προσπαθώντας να διασχίσουμε την Αλεξάνδρας μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο. Μπά-
τσοι παντού μπροστά μας. Πετάνε δύο δακρυγόνα πάνω μας. Πάνω μας! Κι εκείνη τη στιγμή
βλέπω τον μπάτσο να σηκώνει το γκλομπ και να το κατεβάζει με φορά προς το κεφάλι της
αδερφής μου. Προλαβαίνω στο δευτερόλεπτο να της σκεπάσω το κεφάλι με το χέρι μου και
να ρίξω μία ελαφριά κλοτσιά στην ασπίδα του μπάτσου. Το γκλομπ με χτυπάει με δύναμη
στο χέρι. Και μετά άλλη μία. Σέρνω την αδερφή μου για μερικά μέτρα. Λιποθυμάει. Περί-
οικοι έρχονται και τη συνεφέρνουν. Αμέσως μετά λιποθυμάω εγώ. Ξαναλέω, τα δακρυγόνα
είχαν πέσει κυριολεκτικά πάνω μας. Με τα πολλά, καταλήγω μετά από μερικές ώρες στον
Ερυθρό Σταυρό. Ευτυχώς είχα μόνο θλάση. Και η αδερφή μου μελανιασμένη όλη την πλάτη
της. Σημειωτέον, εκεί που ο γιατρός του Ορθοπεδικού Τμήματος σημείωσε τα ονόματά μας,
υπήρχε μία λίστα άλλων τριάντα τουλάχιστον τραυματισμένων, την οποία θα την έστελνε στα
ΜΜΕ. Τα οποία φυσικά την έκαναν γαργάρα, εξού και οι «8 τραυματισθέντες».
Δεν θα ασχοληθώ ούτε με τις Τατιάνες αυτού του γαμημένου κόσμου που καπηλεύονται
το δολοφονημένο παιδάκι, ούτε με τα ζωντόβολα που λένε ότι πρέπει να πρυτανεύσει η
λογική. Η λογική έχει προ πολλού τελειώσει και η ανθρώπινη ηλιθιότητα δεν σταματά να με

εξοργίζει. Στο δρόμο. Όλοι.

Επισκέπτης

Αραγε αυτόν τον "κουκουλοφόρο" που φέρει και ΟΝΟΜΑ και ΕΠΙΘΕΤΟ γιατί του επιτέθηκαν τα ΜΑΤ?

Και η γελοιότητα μπορεί να συνεχιστεί και με άλλες προσωπικές μαρτυρίες από φίλες, φίλους που βρέθηκαν εκεί.

Εμείς όμως!
Κλαίμε που σπάσανε τον Καίσαρη!
Κλαίμε που σπάσανε την όμορφη στολισμένη Αθηνίτσα μας!
Κλαίμε που πειράξανε την πολιτιστική μας κληρονομιά.
Ρε που να σπάσουνε και την Ακρόπολη αν είναι να δημιουργηθεί έστω και λίγος πολιτισμός σε αυτή τη κωλοχώρα που ο καθένας κοιτάει πως θα βολέψει τον κωλαράκο του. Και να εξορίσουνε όλα τα χουντικά τομάρια εκεί που τους αξίζει. Στη Ζιμπάμπουε, που ακόμα κι εκεί βλαχαδερά θα τους αποκαλούν.
Ούτε το σάλιο μου χαλάω για να σας φτύσω!
ΟΥΣΤ!!

Επισκέπτης

Πράγματα που (δεν) μάθαμε και (δεν) είδαμε
από το Σάββατο και μετά
Από τον Σταύρο Διοσκουρίδη
Μάθαμε πως τα κακόφημα Εξάρχεια, τελικά, τα επισκέπτονται και πιτσιρικάδες από τα βόρεια προάστια. Οργισμένοι ή όχι, σίγουρα θα βρίσκουν ένα καλό καταφύγιο στα πολλά και
καλά μπαρ της περιοχής. Γιατί τα Εξάρχεια πρέπει να τονίσουμε πως, εκτός από γειτονιά με
φημισμένη λαϊκή, αρκετό φοιτητόκοσμο και κοινωνική οργάνωση που επιτρέπει την αυτοδι
αχείριση της περιοχής σε ζητήματα όπως καθαρισμός του Λόφου του Στρέφη και κατέβασμα
ρυπογόνων κεραιών, είναι ένα από τα αστικά κέντρα διασκεδάσεως που τα περιλαμβάνει
όλα. Ταβέρνες, νεοταβέρνες, ελληνάδικα, fancy bars όπου συνωστίζονται τ’ «αντιεξουσιαστικά στοιχεία» μαζί με αρκετές πιο από τις «trendy φατσούλες» της πόλης, όπως θα έλεγε
παλιά lifestyle ορολογία.
Επίσης είναι ανόητο, ειδικά στα media που κυβερνώνται από σαραντάρηδες που νομίζουν
πως η Ζωοδόχου Πηγής με την Αραχώβης συναντιούνται κάπου στο Ντουμπάι, να υποστηρίζουν με τη δέουσα βλοσυρότητα στο ύφος πως τα Εξάρχεια είναι άβατο. Ειδικά, όταν μεταδίδεις την είδηση ότι ένας αστυνομικός πυροβολεί ένα νέο άνθρωπο, την ώρα που έχει παρ
κάρει το περιπολικό του δίπλα σε μια διμοιρία, και όλα αυτά μέσα στο άβατο. Τα πραγματικά
άβατα δηλαδή πως είναι; Τα Εξάρχεια, εξαιτίας της μανίας ενός ποιητή πρώην υπουργού
Δημόσιας Τάξης έχουν περισσότερους αστυνομικούς -και μάλιστα τους πράσινους, που δεν
καταλαβαίνουν και πολλά- απ’ ό,τι κατοίκους. Επίσης, το αστυνομικό τμήμα της περιοχής
είναι αυτό που δέχεται επιθέσεις πιο συχνά απ’ οποιοδήποτε σε όλη την Ελλάδα. Η γάτα
κυνηγάει το ποντίκι, μόνο που ποτέ δεν ξεκαθάρισαν οι ρόλοι.
Είναι αρκετές οι φορές που οι κάτοικοι της περιοχής -έχουν και αυτοί οικογένειες και παιδιά όπως σε όλη την Αθήνα- ζήτησαν ν’ απομακρυνθούν όλες αυτές οι αστυνομικές δυνάμεις
από το άβατο των Εξαρχείων. Εάν έχετε βρεθεί ποτέ σε ένα βαρετό παιχνίδι στο γήπεδο, θα
δείτε πως οι φίλαθλοι αγνοούν τον αγώνα και ασχολούνται με το μοναδικό «εχθρό», εκείνη
την ώρα, που είναι τα όργανα της τάξης. Κάπως έτσι είναι και για μια νεολαία που βαριέται
μεταξύ playstation και γελοίας εκπαίδευσης. Κάπου και κάπως ξεσπάει. Στο άβατο έτυχε το
ξέσπασμα να τιμωρηθεί, αφού η επαφή Εξουσίας -και όπως αυτή εκφράζεται από την αστυνομία- και Έλληνα νέου πολίτη είναι πιο συχνή από ποτέ. Έτσι, φαίνεται, τη «συζήτηση» μεταξύ αυτού που διεκδικεί, του νέου, και αυτού που πρέπει να ενσωματώνει τη διεκδίκηση,
π.χ. του πολιτικού κόμματος, ανέλαβε να την διεκπεραιώσει η Ελληνική Αστυνομία.
Όσοι και για όσο συνεχίζουν να δίνουν έστω και ελάχιστα μερίδια ευθύνης στην παρέα
των παιδιών που Σάββατο βράδυ, όπως συνηθίζεται, έκαναν μια βόλτα και ενόχλησαν δύο
οξύθυμους μπάτσους που έχουν εκπαιδευτεί να είναι στην υπηρεσία αυτού που τους πληρώνει, δηλαδή του πολίτη, πιστεύω ότι όχι απλά εναντιώνονται στο κοινό αίσθημα αλλά ότι
είναι και επικίνδυνοι για τις γνώμες που διαμορφώνουν. Για να τελειώνουμε, δεν νοείται
άνθρωπος που ζει στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 2008 να ψάχνει δικαιολογίες
για ένα κράτος που τελικά δολοφονεί. Στις έμμεσες να μην αντιδρούμε, στις άμεσες σπάμε.
Άνθρωποι είμαστε.
Είδαμε μέσα στις πορείες οργή. Τίποτα το ρομαντικό, τίποτα το επαναστατικό, όπως σε
παλαιότερες πορείες. Στόχοι ήταν ο αστυνομικός και το σύστημα. Κάποιοι την εξέφραζαν
με την παρουσία και τη φωνή τους. Κάποιοι όπως είχαν μάθει τόσο καιρό, σπάζοντας ό,τι
βρούνε. Στην αρχή ήταν τα μεγάλα, όχι τα μικρά. Οι κάμερες και όλα τα γνωστά και άγνωστα
θύματα. Είδαμε αντίδραση, κόσμο από το θυμό του να κλαίει και μάθαμε για κόσμο που δεν
κατέβηκε επειδή φοβόταν. Μετά, ως μέρος της επικοινωνιακής επιτυχίας που είχαν οι διαδηλώσεις, προβλήθηκαν δύο εικόνες από πλιάτσικο. Σίγησαν οι φωνές του κόσμου, φάνηκε
προς τα έξω και παρακολουθήσαμε στις οθόνες μια κοπέλα να σκύβει και να μαζεύει ρούχα
από την οδό Σταδίου και νεαρούς να βγαίνουν με τις οθόνες και τα laptop στα χέρια από τη
Στουρνάρη. Το μήνυμα πέρασε. «Η Αθήνα είναι ανοχύρωτη, τα μαγαζιά δικά σας». Και εδώ
άλλη μια παρερμηνεία. Μεγάλο μέρος των διαδηλωτών αλλά και των «αντιεξουσιαστικών
στοιχείων» αντέδρασαν στο πλιάτσικο. Αποδοκίμασαν και αρκετές φορές προπηλάκισαν αυτούς που κατέστρεφαν το μεγαλύτερο ιδανικό και από τη ζωή, την ιδιωτική περιουσία. Αλλά
τελικά δεν μπορείς να είσαι και διαδηλωτής και να διατηρείς και την τάξη.
Τη Δευτέρα το απόγευμα ήταν ξεκάθαρο πως είχαμε τρεις διαφορετικού τύπου ομάδες. Με
διαφορετικές καταβολές και διαθέσεις. Τους διαδηλωτές, που ήταν από πιτσιρίκια μέχρι ηλικιωμένοι. Τους «μπαχαλάκηδες» που ήταν πιτσιρικάδες σε μεγαλύτερο ποσοστό και έφευγαν
σαν τα τρομαγμένα ψάρια με το «εν δύο» των ένστολων, και τους «πλιατσικολόγους». Ήταν
ευδιάκριτες οι λειτουργίες τους και ποτέ δεν μπερδεύτηκαν. Άλλωστε, μετά από ένα τέταρτο
οι πολλοί διαδηλωτές διαλύθηκαν, μην αντέχοντας δακρυγόνα και φωτιές, οι «μπαχαλάκηδες» κλείστηκαν στα πανεπιστήμια και οι πλιατσικολόγοι συνέχισαν ανενόχλητοι τη δουλειά
τους. Είδαμε πιτσιρικάδες να κλέβουν γυαλιά και ρούχα, είδαμε μετανάστες να βγαίνουν
με δεκάδες κινητά στα χέρια και νεαρούς σαμουράι με σπαθιά στην Ομόνοια. Αν ήταν να
έρθουν οι εξωγήινοι και να μας καταστρέψουν ολοκληρωτικά, θα είχαμε λιγότερη υστερία.
Αλλά μήπως πρέπει να σκεφτούμε πώς φτάσαμε σ’ αυτό σημείο; Μήπως η αφορμή της δολοφονίας έβγαλε κόσμο στο δρόμο που είχε «φορτώσει» πολύ και έψαχνε καιρό μια ευκαιρία
στα όρια της ανομίας για να ξεσπάσει; Ο συνωστισμός μεταναστών σε διαμερίσματα-μπουντρούμια και οι άθλιες εργασιακές συνθήκες, οι ανασφάλειες που δημιουργούν οι απανωτές
και οι επερχόμενες οικονομικές κρίσεις, η απουσία οποιασδήποτε πολιτικής πρόθεσης και η
ανυπαρξία οποιασδήποτε κυβερνητικής πολιτικής πέραν του real estate, των «κουμπάρων»
και των μιζών. Το 1/5 των Ελλήνων ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας και σίγουρα θα ζήλεψε
τα φορέματα που άρπαξαν οι επιτήδειοι από τα καταστήματα της Σκουφά. Ποιοι είναι αυτοί
που κάψανε και κλέψανε την Αθήνα τη Δευτέρα το βράδυ; Σίγουρα όχι αυτοί που ήθελαν να
διαδηλώσουν για τη δολοφονία του Αλέξη. Ούτε οι αστυνομικοί. Αυτοί δεν ήταν πουθενά.
Τι έρχεται μετά; Ποια είναι η επόμενη μέρα; «Η κυβέρνηση δεν θα ανεχθεί αυτές τις συμπεριφορές» είπε ο Προκόπης Παυλόπουλος, την ώρα που η Αθήνα γινόταν παρανάλωμα.
Αφού έπεσαν οι κάμερες και κοιμήθηκαν οι ανεπανάληπτοι πανελίστες, η πόλη συμμαζεύτηκε. Όσο ήταν ξύπνιοι, επέτρεπαν αυτοί και η εξαφανισμένη πολιτική τοποθέτηση σε κοινωνικά κακόμοιρους να λεηλατούν τα πάντα. Για να τα δείχνουν και να λένε πως η κυβερνώσα τάξη δεν φταίει σε τίποτα. Εκεί ακούστηκαν και οι πρώτες φωνές που κάνουμε πως δεν
τις ακούμε. Αλλά υπάρχουν. «Γιατί δεν μπαίνει ο στρατός στην πόλη;» ή «Είδα μια ομάδα
5 ατόμων να συζητάει σε μια πλατεία. Κάτι ετοιμάζουν». Στους παλαιότερους θα θυμίζουν
πολλά αυτά τα λόγια. Ακούστηκε και το «Καραμανλής ή Χάος(τανκς)» και γυρίσαμε σαράντα
χρόνια πίσω. Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία δεν συμβαδίζει με την εξέλιξη. Η Αθήνα, από
το Σάββατο μέχρι τη Δευτέρα, δείχνει ότι είμαστε καθυστερημένοι. Ας το αποδεχτούμε.
Συνομιλώντας με τον καθηγητή Πολιτικών Επιστημών κ. Μιχάλη Σπουρδαλάκη προσπαθήσαμε να φτάσουμε σε κάποια γρήγορα συμπεράσματα για τα τελευταία γεγονότα. Τίποτα
δεν είναι βέβαιο. Το κύμα και η διασπορά ήταν πρωτόγνωρα. Την ώρα που καιγόταν το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος, αναποδογύριζαν αυτοκίνητα στην Κόρινθο και προσπαθούσαν να κάψουν τη Νομαρχία Χανίων. Επίσης ο αυθορμητισμός ξεπερνούσε
το οργανωμένο, κατά πολλούς, σχέδιο. Οι μαθητές βγήκαν παρορμητικά στο δρόμο και νομιμοποιημένα από την κρατική βία εκτόξευαν νεράντζια στους αστυνομικούς που ειρωνευόμενοι τους τραβούσαν φωτογραφίες με τα κινητά. Υπήρξε πολύς κόσμος που διαδήλωσε
για πρώτη φορά. Δεν είναι μόνο μια υπόθεση του άβατου των Εξαρχείων, αλλά παίρνει κατά
κύματα μια μαζική διάσταση.
Το ζήτημα είναι πως η ύφεση του όλου ζητήματος θα ήταν ευκολότερη αν υπήρχε μια πολιτική παράταξη που να μπορούσε οργανωτικά να ενσωματώσει την αγανάκτηση και να την
μετατρέψει σε πολιτικό λόγο. Το ΠΑΣΟΚ κρύβεται, το ΚΚΕ διαδηλώνει περικυκλωμένο από
την αστυνομία και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στο δρόμο, αλλά χάνει το παιχνίδι των media. Μια υγιής
κατάληξη θα ήταν να καρπωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφους και υποστήριξη, αλλά η εμπειρία δείχνει
πως ο κόσμος θα κινηθεί συντηρητικά ξεχνώντας Βατοπέδι, οικονομία κ.λπ. Μπροστά στις
εικόνες της καταστροφής, οι «νοικοκυραίοι» θα συσπειρωθούν με στόχο να φέρουν το νόμο
και την τάξη απέναντι στα «ατίθασα παλιόπαιδα». Η περίπτωση Σαρκοζί φαντάζει ιδανική
για τον κύριο Καραμανλή, που, όμως, παραβλέπει ότι το κράτος που παρέλαβε και συνεχίζει να διοικεί έδωσε τη δυνατότητα στους πολίτες να θεωρήσουν πως η βία είναι και δικό
τους δικαίωμα και πάνω απ’ όλα απέδειξε πως τα κανονικά παιδιά στην Ελλάδα γεννιούνται
κανονικά, αλλά δεν μεγαλώνουν κανονικά, δεν ονειρεύονται κανονικά, δεν ερωτεύονται κανονικά και δεν πεθαίνουν κανονικά.

Επισκέπτης

Τους βλεπετε τους κουκουλοφόρους ποιοι είναι;;;

Επισκέπτης

Τους βλέπετε;

Επισκέπτης

Επισκέπτης

Aυτοί είναι οι 100 συνήθεις γνωστοί άγνωστοι;
Κοιμηθείτε, αφού αυτό σας βολεύει να κάνετε...

Πάω για νανάκια...

Επισκέπτης

coursaros έγραψε:: Πάω για νανάκια...

Εεεεεεετσι μπραβο....

Επισκέπτης

Για όποιους ψάχνουν κουκουλοφόρους ταραξίες, μη ψάχνετε είναι εύκολο να τους βρείτε...

Ξεφυτρώνουν μέσα από τους μπάτσους...
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΙΠΑ???

Αρθρο στη σημερινή LIFO 01331_10

Επισκέπτης

ρε ιωαννα μαλλον δεν καταλαβαινεις τι λεμε τοσες μερες.
εμεις δεν ειπαμε οτι ντε και καλα οι μαθητες ηταν αυτοι που τα εκαψαν. Εμεις φωναζουμε οτι ειμαστε κατα των καταστροφων απο οποιους κι αν εγιναν.
κατανοητο;;;

Επισκέπτης

Εγώ δεν καταλαβαίνω τι λέτε; Μάλλον εσείς δεν καταλαβαίνετε τι λέω!
Πάμε πάλι!
Τα κάναμε φίλοι μου που τα κάναμε σκ@τά!
Διαιωνίσαμε ένα χάος ένα κράτος μπουρδελο είμαστε και εμείς υπεύθυνοι γι αυτό που συμβαίνει γιατί ποτε δεν αντιδράσαμε.
Τα παιδιά μας αντιδρούν, και αντιδρούν σκληρά γιατί έχουν θυμό και οργη μέσα τους. Και κάψανε. Και σπάσανε. Και είπανε όχι άλλο φτάνει.
Και εμείς γυρίσαμε και τους χαρακηρίσαμε χούλιγκαν, και τσογλάνια, και αλήτες.
Απαράδεκτοι.
Αν μη τι άλλο ας τους στηρίξουμε!! Τα κάναμε που τα κάναμε σκατα τουλαχιστον ας τους στηρίξουμε στο δικαίωμα να θέλουν να τα αλλάξουν όλα. Ας μην είμαστε επιλεκτικοί σε αυτά που βλέπουμε και ακούμε. Ειμαστε και εμείς νέοι άνθρωποι ακόμα, θελω να πιστεύω πωε ακόμα είμαστε μέρος της εξέλιξης αυτής της χώρας. Εδώ οι γιαγιάδες πετούσαν πορτοκάλια και γλάστρες στα ΜΑΤ από τα μπαλκόνια και ακούω από νέους ανθρώπους τέρατα!
Τα παιδιά περάσανε ένα μηνυμα.
Ελπίζω η πλειοψηφία να τους ακούσει. Γιατί αν δεν τους ακούσει. Θα κάνει χειρότερο κακό, και θα είμαι μαζί τους!

Επισκέπτης